تابلو دکوراتیونقاش وماهی

در میانه‌ی تابلو، نقاش خود را تصویر کرده؛ نه آن‌گونه که آینه بازمی‌تابد، بلکه آن‌گونه که جان، خویش را می‌بیند. چهره‌اش آرام اما اندیشناک است؛ نگاهش نه رو به بیننده، بلکه کمی مایل، گویی در مکاشفه‌ای درونی غرق شده است.

بر تن دارد جامه‌ای خیالی، با نقش‌هایی از خوشنویسی نستعلیق — پیچ‌و‌تاب واژه‌ها بر پارچه چون رودهایی از شعر جاری‌ست. کلمات خوانا نیستند، اما زیبا هستند؛ همچون دعاهایی خاموش یا سروده‌هایی که هنوز گفته نشده‌اند. لباس، نه تنها پوشش، بلکه پوست دوم نقاش است؛ نقشی از هویت، زبان و روح شرقی او.

در کنار یا بر شانه‌اش، ماهی‌ای آرام شناور است — نه در آب، که در هوا، یا شاید در بُعدی دیگر. ماهی، به عنوان نماد اسفندماه، نشانه‌ای از پایان و آغاز، رهایی، حرکت نرم، و پیوند با عنصر آب است. رنگش نقره‌ای، فیروزه‌ای یا حتی شفاف باشد؛ همچون خاطره‌ای از آینده.

پس‌زمینه‌ی تابلو، آمیخته با رنگ‌های مه‌آلود و آرام است؛ ترکیبی از سپیدی زمستان و نرمی بهار در آستانه‌ی تولد. گویی زمان در این فضا ایستاده تا لحظه‌ی مکاشفه‌ی خود را ثبت کند.

نور، از درون تابلو می‌تابد؛ نه از خورشید یا چراغ، بلکه از ماهی، از واژه‌ها، و از نگاه خودنگار نقاش. همه‌چیز در این اثر، هم زمان شخصی است و هم جمعی؛ روایتی از پایان سال، اما نه با اندوه، بلکه با ژرف‌نگری و آگاهی از جریان زندگی ابعاد 60 در 80 اورجینال